Ervaringen

Reisverslag van Sofie, die samen met haar zoon deelnam aan de Paasreis (eind maart 2016)

Marharyta was net 8 jaar toen ze (in 2010) de eerste keer naar ons gezin kwam voor een gezondheidsvakantie van 4 weken. Ons gezin bestond op dat moment uit twee zonen, Rune, toen 8 jaar en Raven 6 jaar.

Ik herinner me nog goed het moment waarop we elkaar voor de eerste keer ontmoetten, een klein blond meisje, die 4 weken haar thuisfront achterliet, werd aan ons toevertrouwd. Ze weende toen ze de tolk achterliet en meeging met ons gezin, een gezin dat ze niet kende (op enkele foto’s na die ze vooraf al had gezien) en waarvan de taal haar totaal niet vertrouwd was. Ik dacht toen bij mezelf, wat doen wij dit meisje aan.

Gelukkig kon ons meisje vlug wennen en had ze vertrouwen in ons en wat de vakantie zou brengen. Het feit dat we in nood de organisatie en de tolk konden contacteren, stelde ons ook gerust.

Marharyta kwam zes jaar na elkaar telkens in de maand augustus bij ons op bezoek. Ze had ons al dikwijls gevraagd om eens op bezoek te komen bij haar thuis, maar we wisten op dat moment niet hoe we dit praktisch moesten aanpakken. We zagen het niet zitten om met het ganse gezin, ondertussen uitgebreid met een klein ventje (Balder), naar Wit-Rusland op reis te gaan. Een collega op het werk had als jong meisje een meisje van Rechytsa op bezoek en had nu het plan om na al die jaren, eens op bezoek te gaan, samen met haar zus. Zo groeide plots het idee om ook te gaan, weliswaar niet het ganse gezin maar ik en mijn oudste zoon Rune. Wetende dat die collega ook in Rechytsa zou verblijven en ik dus in nood vlug bij haar terecht zou kunnen, gingen we ervoor! Uiteindelijk kon mijn collega door omstandigheden niet mee, maar dit hield ons niet tegen, ons besluit stond vast, we zouden gaan!

We hadden ons al voor de paasreis ingeschreven toen we plots vernamen dat Marharyta in de grote vakantie niet meer op bezoek zou komen. We schrokken het eerste moment echt, we hadden dit niet zien aankomen, maar konden al vlug begrip opbrengen. Een maand van thuis zijn, zag ze niet meer zitten, ze werd stilaan echt groot, haar vriendenkring werd echt belangrijk voor haar,  er volgden ingangsexamens voor haar studies, … We wisten dat dit eens zou stoppen, alleen kwam dit een beetje vroeger dan verwacht. Hierdoor kreeg ons bezoek plots een andere wending. Het zou niet alleen een uitgebreidere kennismaking worden met haar leefwereld maar waarschijnlijk ook een fysiek afscheid.

Op donderdag 26 maart, heel vroeg in de morgen (3u30) vertrokken we richting Jabbeke. In Jabbeke ontmoetten we Rik en Annick en Freddy en Marina. We konden met hen mee richting Schiphol. Waren wij blij dat zij ons vergezelden op dit avontuur. Het was echt meer dan vergezellen, want zij brachten vooraf alle nodige documenten in orde (groepsvisum, …). Zij reisden al heel wat keren naar Wit-Rusland en waren dus maar al te goed op de hoogte van alle nodige documenten die moesten in orde worden gebracht. Mochten we die ondersteuning van hen niet hebben gekregen, dan zouden we dit avontuur waarschijnlijk niet hebben aangegaan. In Schiphol maakten we kennis met Lieve en Lei die zich aansloten bij ons gezelschap. Kort voor deze reis vonden de aanslagen plaats in Brussel en in Zaventem. We waren tevreden dat we vanuit Schiphol vertrokken, maar wat net gebeurd was in Zaventem, zat  in ons achterhoofd toen we in de grote vertrekhal van Schiphol waren. De hele strenge controle bij het inchecken, zorgde voor een gevoel van veiligheid. Eens ingecheckt, voelde ik me al heel wat meer op mijn gemak. Rune stond hier gelukkig minder bij stil en maakte zich dus ook minder zorgen. Voor onze Rune was het de eerste keer dat hij met het vliegtuig op reis ging. Hij vond het heel fascinerend en filmde erop los. Het deed me denken aan ons meisje die de eerst 2 jaren met de trein naar België kwam en daarna 4 keer met het vliegtuig reisde. Wat een onderneming, avontuur moet dat geweest zijn voor zo’n meisje … Alleen al het feit dat zij dit avontuur telkens aandurfde, zal van haar ongetwijfeld een sterker persoon hebben gemaakt.

Ik vond het echt spannend om ons meisje en haar gezin in hun thuisland te ontmoeten. De ouders van Marharytje hadden wij nog nooit in levende lijve gezien. Het was ons één keer gelukt om te skypen en om wat bewegende beelden te zien van de mama, papa en broer. Nu zouden we hen eens in de armen kunnen sluiten. Er was op een bepaalde manier een band ontstaan tussen onze gezinnen en ik vroeg me af hoe het contact zou verlopen. Tijdens de vliegreis babbelden Annick en ik heel wat bij, ik hoorde verhalen van eerdere bezoeken en kon me zo een beetje een beeld vormen van wat ons mogelijks te wachten stond. In de namiddag, ongeveer 12u na ons vertrek thuis, werden we opgewacht door ons meisje, haar mama en papa. We waren doodmoe maar heel blij hen te zien. Na een groepsfoto te hebben genomen, vertrok iedereen met zijn gastgezin, wij vertrokken richting Rechytsa.  Tijd om Minsk te bezoeken was er niet want we hadden nog een autorit van 4u voor de boeg. Wat me tijdens de autorit opviel waren de ellenlange rijen berkenbomen en het feit dat iedereen in de auto, hoe kan het ook anders, Russisch sprak met elkaar. Ik maakte me toen de bedenking dat het voor Marharyta echt niet evident moet geweest zijn die allereerste keer. Ik had onze Rune waar ik gedachten kon mee uitwisselen, maar Marharyta kon bij ons thuis helemaal niet communiceren in het Russisch. We leerden op korte tijd wel enkele woorden Russisch en zij leerde al heel vlug wat woorden Nederlands. We communiceerden met handen en voeten en met een woordenboekje bij de hand. Haar eerste zinnetje was “is het aan mij?”, dit leerde ze toen we Uno speelden. Nog wat later werd ze even een echte West-Vlaamse toen ze plots “moa how zeg “ zei … Dit zijn maar een paar herinneringen, want in die zes jaar maakten we samen toch heel wat mee. Zo was ze 'supercontent' met de komst van Balder. Hij was vijf weken oud toen zij een maand op vakantie kwam. Dit was toen wel een vrij zware maand, met 3 kinderen en een pasgeboren baby’tje in huis maar ook dit lukte. Even terug naar Wit-Rusland.

Op de weg naar Rechytsa stopten we om te picknicken. Dat was zalig, aangezien we echt al honger hadden en toen al konden kennismaken met hun extreme gastvrijheid. Het landschap zag er helemaal anders uit dan wij gewoon waren. De huizen waren ook helemaal anders, veel houten huizen, houten en ijzeren omheiningen die geschilderd waren in felle, vrolijke kleuren, oranje, geel, groen, … In de auto speelden Margrietje en ik op de gsm een spelletje dat we thuis ook soms speelden. Het voelde even aan alsof ze terug bij ons thuis was. Het was al donker toen we aankwamen aan hun huis. We maakten kennis met de broer van Marharyta. Hij was zo gastvrij om zijn kamer aan ons af te staan, hij zou in de zetel in de living slapen, voor één nacht, daarna zou hij de ganse week op internaat/kot gaan naar Gomel.

Rune en ik waren enthousiast om de cadeautjes te kunnen uitdelen die we uit België hadden meegebracht, maar ook nu weer hadden zij voor iedereen van ons gezin een cadeautje voorzien. Marharyta was ook ieder jaar heel enthousiast om aan iedereen bij aankomst cadeautjes uit te delen. Het zijn stuk voor stuk herinneringen aan onze vakanties samen.

Hoewel we doodmoe waren, konden we niet onmiddellijk slapen, alles, de vermoeiende reis, het vreemde bed, huis, de ontmoeting, … maakte heel wat indruk.

We deden op die vijf dagen heel wat zaken samen. We namen verschillende keren samen de bus naar de stad en we bezochten het hospitaal waar ons meisje geboren is.

 

We ontmoetten haar klastitularis op haar school en we hadden een barbecue met de ganse familie in het bos. We waren heel blij om haar tantes en nonkels, neefjes en nichtjes te ontmoeten. Iedereen had iets te eten meegebracht, Rune hielp samen met de mannen om brochettes klaar te maken. Hier in België aten wij heel wat “sjasliekses” (brochettes), want dat vond ons meisje echt lekker. Wat heel erg opviel was, dat zij op die vijf dagen dat wij daar waren, echt lieten kennismaken met de Wit-Russische keuken, ze deden superveel moeite om lekker voor ons te koken. Luba, de mama van Margrietje en ook de oma maakten ze één voor één met veel liefde klaar en dat smaakte je!

Ik voelde op die familiebarbecue wat Marharyta waarschijnlijk af en toe moet gevoeld hebben toen ze bij ons was, je wordt opgenomen in een familie, maar je bent wat afhankelijk van de plannen van de ander. Het feit dat wij weinig Russisch spreken en zij weinig Engels, maakte het wat moeilijker om vlot te communiceren maar we deden heel veel moeite en het lukte, ik toonde foto’s van het thuisfront, Rune en ik speelden, samen met de tantes, mee met de kinderen, wij leerden het spel ‘Russische kartoffeln’ kennen en wij leerden hen het spel ‘Chinese voetbal’. Ik zong zelfs efkes met de oma een Russisch liedje dat ik als kind had leren zingen. Ik voelde een soort verbondenheid. Het was heel fijn om te zien dat ons meisje het echt goed heeft, in die zin dat ze echt een hechte, warme familie heeft. Ze komt absoluut geen liefde tekort! Dat heeft een heel gerust gevoel. Financieel is het voor hen waarschijnlijk niet altijd makkelijk, in die zin dat het leven er gewoon erg duur is. Ze kweken zelf heel wat groenten en fruit.

         

In haar huis waren spulletjes terug te vinden van tijdens haar verblijf bij ons in België. Schilderijtjes die we samen hadden gemaakt, hingen in de keuken, een cadeautje van mijn zus, hing in haar kamer. We vonden er ook een foto van ons gezin samen met haar, op haar kamertje. De gedachte dat een foto van ons gezin in het verre Wit-Rusland staat, is leuk. We betekenen iets voor iemand, die ver van ons woont.

We bezochten enkele musea, zo zag ik een aantal spullen die refereerden naar de Tjernobylramp. Het deed me echt iets om dit te zien, aangezien dit gebeuren nog steeds een invloed heeft op hun leven, op hun gezondheid.

Op een dag kwamen ‘babouchka’ en ‘djedouchka’ ons halen, ze moesten ons iets tonen. Ze namen ons mee naar het ouderlijk huis van de opa van Margrietje, te midden in een bos, een dorpje met amper 2 huizen. We moesten er berkensap drinken waar ze nadien een superlekkere limonade van maakten. We kregen ook boschampignons aangeboden. Ik proefde er uit beleefdheid van en vond het ook lekker. Ik maakte me wel even de bedenking of dit wel gezond was. Zo bizar, normaal heb je het gevoel dat je gezond bezig bent als je iets eet wat puur natuur is zoals een champignon, stom dat je je moet afvragen of dit wel gezond is … .

Het leven is er anders; er is minder luxe  maar wat me echt opviel waren de warme familiebanden.

We maakten er kennis met een ander Margrietje. Eentje die haar eigen taal sprak, die haar dingen deed in haar vertrouwde omgeving. Zij en Rune moesten terug wat wennen aan elkaar maar begonnen na een tijdje weer echt te communiceren. Het zijn pubers geworden, het echt samenspelen zit er dus niet meer in, pubers willen vooral praten dus dat vraagt van beide kanten wel wat inspanning. Margarietje praatte een beetje Nederlands tegen ons, het duurde bij ons in België ook altijd een tijdje vooraleer ze weer durfde Nederlands te praten. Toch verbaasde ze ons in België soms, toen we ze soms, zonder enige gêne, ganse zinnen in het perfect Nederlands hoorden praten tegen onze jongste zoon Balder. We zijn er zeker van dat Margrietje heel veel Nederlands kan spreken en ook begrijpt.

Ik merkte dat ons gastgezin echt moeite deed om de dagen heel leuk in te vullen, maar dat het niet haalbaar is om constant leuke dingen te doen. Er is ook tijd nodig om eten te maken, de afwas te doen, … Kortom, ik stond er toen ook bij stil dat dit bij ons ook zo was, je doet je best om de 4 weken zo leuk mogelijk in te plannen, maar het vraagt zeker de nodige creativiteit en is soms wel eens vermoeiend. Zeker het eerste jaar, toen er nog geen baby’tje in ons gezin was waar we rekening moesten mee houden, deden we superveel dingen samen, heel leuk ook voor onze kids, want zij plukten hier ook de vruchten van!

We gingen ook eens fietsen in de buurt, dat was een avontuur! We kwamen één fietser tegen die zich ook een weg baande over de hobbelige straten van Rechytsa.

De vijf dagen waren heel vlug voorbij. Al heel vlug kwam de vooravond van ons vertrek, we deden de nodige voorbereidingen (naar de winkel zaken halen voor de terugreis). Ik dacht op dat moment aan hoe we ieder jaar samen haar valiesje maakten, beslissend wat wel en niet mee naar huis ging, om niet over het maximaal toegelaten gewicht te gaan.

Donderdagmorgen om 7u (na een autorit van 4u) werden we verwacht in Minsk. We waren heel blij om iedereen terug te zien! Ik liet de tolk nog vragen of het voor Luba niet te vermoeiend was geweest. Ik vermoed dat het voor hen heel intensief was maar ook goed. 

We namen afscheid, wetende dat we hen waarschijnlijk niet meer of op zijn minst voor een hele lange tijd niet meer zouden zien. Ik zei nog aan Margrietje dat ze er op schoolvlak ten volle moest voor gaan. Het is een knappe meid met veel mogelijkheden en echt ook doorzettingsvermogen. We hebben er vertrouwen in, ze komt er zeker!

Rune kreeg het aanbod om in Wit-Rusland te blijven en daar te studeren, samen met Grietje, want het Russisch lezen, kreeg hij meer en meer onder de knie. Het klikte tussen die twee, ze zijn even oud en hebben heel wat gemeenschappelijke interesses. Tussen Rune en Grietje is echt een broer-zus band ontstaan. Bij momenten in België was het heel mooi om te zien hoe ze in een eigen taaltje van Nederlands- Russisch – gebaren, aan het praten waren over scènes uit Harry Potterfilms, …

Raven durfde iets minder met haar communiceren maar toch is er wel een zekere band. Balder zit volgens mij echt in haar hart, ze noemt hem “haar kleine broer uit België”.

Op de terugreis begon de vermoeidheid echt door te wegen. We wilden ook echt naar huis. Ook nu weer stond ik stil bij het feit dat Margrietje, toen ze telkens na een goede en leuke maand, toch heel graag terug naar huis ging. We waren hier heel blij voor, het stelde ons gerust dat ze het er goed had.

12 uur later was ons gezinnetje herenigd. We zijn achteraf gezien heel blij dat we die reis deden. Het liet ons kennismaken met haar leefwereld, haar eetgewoonten, haar gezin, school, stad waar ze opgroeit, … We moesten deze reis misschien al eerder gedaan hebben, maar Rune was toen nog te klein om die reis heel bewust mee te maken. Nu had hij er wel de juiste leeftijd voor.

Het was een echt avontuur, best vermoeiend, maar echt verrijkend!

We zijn blij dat we door dit initiatief een “dochter” hebben in Wit-Rusland, want na 6 jaar, voelt dat echt wel wat zo. Het was bij momenten wel lastig omdat je ergens een druk voelt om het extra leuk te maken en ook praktisch vraagt een extra kindje in huis wel een beetje extra werk. Soms ben je ook al eens ongerust. Je vraagt je soms af of ze zich wel amuseert, of ze zich wel goed voelt, of er iets is? Communiceren over gevoel is wat moeilijker als je niet dezelfde taal spreekt. Het zoeken naar een taal om elkaar te begrijpen, is op zich, heel boeiend, ook voor de kinderen, het vraagt creativiteit!

Maar als we alle foto’s van die zes jaar eens bekijken, kunnen we zeggen dat we samen heel wat hebben meegemaakt en kunnen we zeggen dat we blij zijn dat we dit konden meemaken!

We houden zeker contact want we willen weten hoe het verder met hen gaat!

Getuigenis van Rik en Paulette (2016)

Rik en Paulette zijn reeds meer dan 20 jaar gastgezin voor kinderen uit de getroffen gebieden na de kernramp in Tsjernobyl. In 1993 verwelkomden ze hun eerste gastmeisje, Youla, dat toen 7 jaar was. Ze had de leeftijd van hun oudste dochter en speelden veel samen. Dit jaar komt het dochtertje van hun eerste gastmeisje, Alecia, voor de eerste keer naar België.
Ondertussen kwamen reeds meer dan 10 kinderen bij hen op gezondheidsvakantie. Voor Rik en Paulette zijn deze kinderen en hun gezinnen als het ware familie geworden. Ze houden contact via de sociale media. Daarnaast gingen ze zelf reeds vele malen naar Wit-Rusland om 'hun' families te bezoeken. Dat is telkens een blij weerzien.

Rik en Paulette merken dat de gezondheidsvakanties in België een positieve invloed heeft op de gezondheid van de kinderen. Hun weerstand verbetert waardoor ze in de winter minder ziek worden. Dat motiveert hen om er telkens opnieuw voor te gaan!
Hieronder zie je een foto van Rik en Paulette samen met hun gastkinderen tijdens 'Vlaanderen zingt' (2015).

 
Tijdens één van hun bezoeken aan Wit-Rusland, in 2009, hadden ze opnieuw contact met hun eerste gastmeisje, dat ondertussen moeder geworden was van Alecia.

Hieronder een meer recent fotootje van Alecia, het meisje dat, samen met nog enkele andere kinderen, dit jaar bij Rik en Paulette op gezondheidsvakantie komt.

De gezondheid van de kinderen in de getroffen regio's blijft een kwetsbaar gegeven. Ook de volgende generatie kinderen, 30 jaar na de kernramp, blijft de gevolgen dragen van deze ramp. De ouders zijn dan ook heel dankbaar dat de kinderen op vakantie kunnen komen naar ons land.

Rik en Paulettte, proficiat voor de vele jaren als gastgezin!


Verslag van de Paasreis naar Wit-Rusland  door Vera en Bob (april 2014)

Wat ? Waar ? Hoe ? Mogen we ? Kunnen we ? Gaan we ?

Zo start ons verhaal eind 2013 ! Onze twijfel duurt echter niet lang, na veel vragen en de juiste antwoorden nemen we een beslissing : we gaan mee met de groep naar Belarus, naar ons meisje Dasha en haar familie. Na drie jaar wordt het tijd om haar familie te leren kennen en om haar eens in haar vertrouwde omgeving mee te maken.

Dus op woensdag 16 april staan we ’s morgens om vijf uur paraat in Jabbeke met de rest van de enthousiaste groep, een grote hoop bagage en veel goede moed om aan de reis te beginnen. Een ervaren chauffeur brengt ons met zijn busje van Famy Tours veilig en wel en goed op tijd naar Amsterdam Airport, Schiphol. De controle en het inchecken gebeuren vlot en na eventjes samen zitten in de vertrekhal kunnen we instappen in het vliegtuig van Belavia. Na ruim twee en een half uur landen we al op de luchthaven van Minsk en worden we opgehaald door onze families. Na het afscheid vertrekken we allemaal richting Minsk, Rechitsa, Gomel....

De ontvangst is warm en we voelen ons binnen de kortste tijd welkom en thuis. Wij krijgen de enige slaapkamer van de familie; zij zullen vijf nachten met vijf personen in de leefkamer slapen op uitschuifbare zetels.

Het appartement is heel proper en aangenaam ingericht, maar toch moeten we even wennen aan de warmte binnen, de kleine ruimte, de drukte van zeven mensen in een kleine flat. Dasha heeft nog een zusje van zes en een broertje van vier en vanaf het eerste ogenblik klikt het ook met deze twee kindjes; we zijn opeens 'moeke en opa' van drie kleinkindjes in het verre Rechitsa. Ons grootouderhart smelt !

De dagen verlopen zeer aangenaam, we worden verwend en als het ware 'gedragen' door de vriendschap en liefde van dit gezin. We merken aan alles dat ze oprecht van ons houden.

De eerste dag gaan we tegen elf uur de kleine Vika ophalen aan de school. De juf weet blijkbaar van onze komst want we worden uitgenodigd in de klas waar ze als een echte 'leidster' de kinderen oproept om flink rechtop te gaan staan naast de bankjes. Ik vraag of ik een foto mag nemen en dat mag, ze springen in één tel terug in de bankjes en zitten flink met de armen gekruist naar mij te kijken. Na het nemen van de foto geeft de juf terug een commando en de kinderen roepen als uit één mond 'Spasieba'. Wat een discipline ! Maar tegelijkertijd worden de kinderen hier overal op handen gedragen, beschermd, verzorgd. Je ziet dat kinderen hier de parel aan de kroon zijn, waarvoor absolute zorg moet worden gedragen.

Nadien bezoeken we Rechitsa, een heel mooie stad. De orthodoxe kerk is gewoonweg prachtig, het museum voor Volkskunde interessant, de straten en pleinen indrukwekkend en proper. We zijn onder de indruk van deze stad. Daarna volgt nog een bezoekje aan de Kindergarten, de crèche waar de mama van Vladimir werkt, zij is een gepensioneerde verpleegkundige die nu nog wat bij verdient als kinderverzorgster in de crèche. Wat een verschil met hier in België. In onze ogen ouderwets, maar weeral zeer proper en verzorgd, geverfd in de meest opvallende kleuren. Aangezien het op de middag is als we arriveren liggen de kindjes te slapen: in rijen van vijf bedjes na elkaar, het zaaltje vol. Ze slapen als roosjes en beseffen niet dat mensen uit het verre België vertederd naar hen staan te kijken. 

Terug thuis wordt de avondmaaltijd bereid, opnieuw veel en gevarieerd. We krijgen bezoek van Sabine, die ook meegereisd is vanuit België, met Tania en Egor, het jongetje dat in juli bij Sabine en haar gezin komt logeren. Na een uitgebreide maaltijd worden we mee uitgenodigd bij Tania thuis, zij woont een paar blokken verder, dus we gaan te voet. De kinderen blijven thuis, Dasha moet voor haar broertje en zusje zorgen. Bij Tania zitten we in haar gezellige keuken en opeens komen de schalen en potten op de tafel, weer moet er worden gegeten.....want als men bezoek krijgt wordt een maaltijd bereid. Opnieuw wordt getoast en wensen worden uitgesproken, er komt geen eind aan. Als we terug thuis komen liggen de kinderen alle drie in één bed te slapen met hun kleren nog aan, alle lichten aan, de televisie speelt maar ze slapen als rozen. Van andere gewoontes gesproken.

De volgende dag bezoeken we Gomel, de provinciehoofdstad. Veel groter en drukker dan Rechitsa maar zeker even mooi. Daar bezoeken we het prachtige park, het museum in het kasteel, en ook de orthodoxe kerk die nog veel meer pracht en praal bevat dan deze in Rechitsa. Ook hier staan we te kijken van al dat moois. Een wandeling langs de zijrivier van de Dnjepr (de Snotzi, zoals wij het hebben verstaan) voert ons terug door het park. We rijden de stad uit en staan versteld van het contrast: de zijstraten van de hoofdweg liggen nog in zand, er staan oude houten gekleurde huisjes. De hoofdweg zelf is modern, de zijstraatjes komen als uit Bokrijk.

De dag nadien gaan we op bezoek bij oma Gallia, de mama van Tatjana. Op amper 55km van Rechitsa komen wij terecht in een volledig andere wereld: we staan echt versteld want wij gaan op slag 50 jaar terug in de tijd. Gallia woont in een houten huisje met felgroene ramen. Binnen weeral kraaknet met veel tapijten, gordijnen, kussens.....alles om het gezellig en warm te maken en dat is het ook. We worden daar ontvangen als prinsen, oma is heel gelukkig om kennis te maken met de mensen die zo goed zorgen voor haar oudste kleindochter zegt ze. Vladimir steekt een vuurtje aan om vlees te roosteren, de borden en glazen komen op tafel, de kleine bordjes en vorken (oma heeft geen messen), de schotels met het eten en de flessen met de wodka, de wijn, het water, en zelfs een fles 'bubbels'.  We kunnen buiten eten want het is heel mooi weer, oma die weduwe is heeft zelf een bouwvallig paviljoentje in haar tuin getimmerd, bekleed met gordijnen, een paar planken op boomstammen als banken, een krakkemikkig tafeltje, zo simpel maar wat voelen we ons daar de koning te rijk tussen deze lieve mensen. Er wordt honderduit gebabbeld, er wordt getoast op alles en iedereen, de kinderen spelen in een berg zand aan onze voeten, de poes zal deze week kleintjes krijgen, de hond heeft er net zeven gehad, de kippen lopen kakelend over het erf. Hoe mooi kan het zijn.

We zijn blij om te horen dat Tatjana en de kinderen in de grote vakantie, die drie maanden duurt, naar hier komen omdat, zoals ze zegt 'de kinderen de frisse lucht goed kunnen gebruiken en zij zich opgesloten voelt in de warme flat in de zomer'. Als we weggaan geven we chocolade aan oma met een 'centje' erbij, maar we krijgen een veelvoud terug aan vriendschap en genegenheid. Ze geeft ons ook een zelfgebakken paasbrood mee om te delen aan vrienden en familie wat hier blijkbaar een traditie is.

's Avonds maak ik 'moekes spaghetti' zoals Dasha het noemt. Tatjana kijkt heel geïnteresseerd toe en noteert wat ik eraan toevoeg. Ik leg uit dat ik veel verse groenten gebruik en dat dit heel gezond is voor de kinderen. De kaas erop als bron van eiwitten, de spaghetti als koolhydraten. Ze neemt het in zich op en in haar blik zie ik dat ze het zeker ook zal proberen. Ze vraagt ook het recept voor 'tomatensoep met bolletjes'; ze weet dat Dasha daar dol op is. Als ik haar vertel dat ik alle soorten groenten mee kook en dan alles mix omdat ik Dasha zo kan laten groenten eten zonder dat ze het beseft, glimlacht ze en weer zie ik die blik in haar ogen: goeie tip, moeke, zie ik haar denken.

Op paasdag, het grootste feest van het jaar, zijn we dan uitgenodigd bij de ouders van Vladimir, die twee blokken verder wonen dan het gezin. Bij ons gezin moeten we eerst koffie drinken en een snee zelfgebakken paasbrood eten. We delen de paaseieren uit aan de kinderen en dan is het al tijd om ons klaar te maken want we worden om tien uur verwacht en schuiven meteen aan tafel. De tafel is zo rijkelijk vol gezet met schotels met allerlei lekker eten en drank, er kan niets meer bij worden gezet maar toch komt oma Ljuba telkens met nieuwe schotels. Het smaakt, alhoewel wij niet gewoon zijn om 's morgens al zoveel te eten....en wodka te drinken. Eenmaal moet de toast worden overgedaan omdat ik per toeval mijn glas met spuitwater heb genomen om te toasten en dat telt niet, het moet met alcohol zijn. J

De opa's komen goed overeen, de oma's babbelen honderduit en zo wordt het middag. Na het eten gaan we naar het bos wandelen. Als wij hier thuis naar het bos gaan wandelen doen we dit een paar uur. We zijn dan ook verbaasd als er na tien minuutjes stappen al gestopt wordt, aan de rand van het bos, net over de grote weg waar hun wijk ligt. Een oud tafelkleed wordt opengeslagen en wij zetten ons allemaal op een stukje doek of op een boomstam. Nog groter wordt onze verbazing als oma Ljuba de twee zakken opent die ze had meegedragen: alle eten wat over was van de eerste maaltijd komt weer boven, de flessen wodka en wijn zijn ook mee, en opnieuw moeten we aan de slag, nu uit het vuistje. Opa Nikolaj begint hout te sprokkelen, maakt een vuurtje en dan steekt hij dikke stukken zwoerd van spek op een fijne tak. Dit wordt in het vuur geroosterd en op een bordje geschikt. Het vet loopt over de rand van het bordje, ik pas want de dag erop moeten we de ganse dag reizen.....Het wordt een heel gezellige namiddag, het afscheid is heel hartelijk en dan wandelen we terug naar huis. De valiezen worden gemaakt, er wordt nog wat gebabbeld en opnieuw verdwijnt Tatjana naar haar keuken waar een volledig warme maaltijd wordt bereid. Deze maal zonder alcoholische dranken want Vladimir moet ons met de auto naar Minsk brengen en hier geldt een volledige nultolerantie voor alcohol en rijden. Hij is voorzichtig en wij appreciëren dit ten zeerste.

We nemen alvast afscheid van de kleintjes. Dasha huilt omdat ze de maandag naar school moet en toch liever mee wil naar de luchthaven. Uiteindelijk krijgt ze haar zin en mag mee.

Tot op het laatste ogenblik komt Tatjana aandraven met geschenken die terug mee moeten naar België. Wat zeiden we toen we vertrokken : 'We hebben veel mee maar op de terugreis zijn die valiezen leeg en kunnen we ze in elkaar steken'. Niet dus, twee volle valiezen en twee stuks handbagage zijn weer rijkelijk gevuld.

Op 20 april gaan we wat vroeger dan de andere avonden naar bed en stipt om één uur 's nachts loopt onze wekker af. Nu is het zo ver, we gaan terug naar huis.

We pikken eerst Sabine op bij Tania want zij reist met ons mee naar Minsk. De rit verloopt heel vlot en zo komen we al om half zes aan op de luchthaven, waar we wachten op de anderen van de groep.

En dan gaat alles in de omgekeerde volgorde: controle, controle en nog eens controle, inchecken, wachten, en aan boord. De vlucht verloopt vlot en precies twee en een half uur later landen we terug op Schiphol. De valiezen worden opgehaald, er is nog eventjes een schrikmomentje als één van ons uit de rij wordt geplukt voor bagagecontrole. Alles blijkt toch in orde en opgelucht gaat het richting bar voor een drankje want we hebben allemaal dorst. Het busje staat ook weer paraat en vlotjes gaat het richting Jabbeke waar we in de loop van de namiddag arriveren. Een lange dag reizen zit er op. Het is voorbij en het was goed, dat is de algemene trend van de gesprekken maar we zijn toch allemaal blij dat we terug op onze eigen grond staan. Na een laatste foto en een welgemeend afscheid keert iedereen terug naar zijn eigen huis waar de dagdagelijkse zaken ons staan op te wachten.

We hebben genoten van het eerste tot het laatste moment, we hadden een mooie tijd en we hebben mooie vriendschappen opgebouwd. En in Belarus hebben we mensen achtergelaten die meer dan vrienden zijn geworden; ze werden onze familie in het verre buitenland. 

En nu kijken we uit en tellen we af tot de komst van onze 'kleindochter Dasha' op 26 juli.

De rode bietensoep van Sabrina uit Oostkerke (voorjaar 2014)

Het lijkt misschien al lang geleden, maar voor de kinderen die in het radioactief besmet gebied rond Tsjernobyl wonen is het dat niet. Zelfs al zijn ze geboren na de ramp in 1986, het is voor hen nog steeds belangrijk om op vakantie te kunnen komen hier bij ons, in West-Vlaanderen. De kinderen kunnen hier één of twee maanden zorgeloos spelen en gezond eten. De organisatie ‘Tsjernobylkinderen – Hoop voor de Toekomst’ uit Jabbeke organiseert jaarlijks het gastverblijf van Wit-Russische kinderen in West-Vlaamse gezinnen. De vereniging steunt op de belangeloze inzet van vele vrijwilligers. Echt bewonderenswaardig!
Dikwijls ontstaat er een zeer hechte band tussen het gastgezin en de kinderen die er jaarlijks op vakantie komen. Sabrina Bouton uit Oostkerke vertelde me dat zij en haar zus als kinderen elk jaar uitkeken naar de komst van hun Wit-Russische vriendinnetje. Twintig jaar geleden kwam Tanja voor de eerste keer bij hen thuis in Woesten bij Ieper: zij was toen tien jaar. Tijdens de zeven vakanties die ze doorbracht in de Westhoek, ontstond er een hechte vriendschap tussen de drie meisjes. Ondertussen woont Tanja in Rechitsa, op 120 kilometer van Tsjernobyl. Ze is gehuwd en heeft een zoontje, Jan. De meter van Jan is… Sabrina!

Tijdens de bezoekjes van Sabrina aan Tanja en haar familie in Wit-Rusland wordt er natuurlijk ook soep gegeten. Sabrina speelde me het recept door van ‘borsjt’, typische rode bietensoep. Een uitdagende kleur op mijn bord, dat moet ik zeker eens proberen...

Ingrediënten
3 l vleesbouillon (in Wit-Rusland maken ze die bouillon zelf door vlees te koken en het vlees dan in de soep laten zitten)
500 gr rode bieten ( verse of voorgekookte)
2 aardappelen
2 wortelen
2 uien
1/4 witte kool
tomatenpuree
look
peper en zout
ev. dille en peterselie
zure room

Bereiding
Alle groente schillen en fijn snijden.
De groenten wat aanstoven en dan de bouillon erbij doen.
Indien men verse rode bieten gebruikt moet de soep zeker 1,5u tot 2 u koken, bij reeds voorgekookte rode bieten slechts 20 - 30 min (tot alle groenten goed gaar zijn).
Kruiden met peper en zout.
Voor het opdienen kan men wat dille en peterselie toevoegen.
Als laatste een lepel zure room in de soep doen.

De ervaringen van Vera en Bob, gastouders van Dasha (augustus 2013)

Op 27 juli 2013, na 11 lange maanden wachten, is het weer zo ver. Ons gastmeisje Dasha komt terug vanuit het verre Belarus voor een deugddoende gezondheidsvakantie in de maand augustus. We halen haar op in Jabbeke en ze vliegt ons in de armen. Ze ziet er goed uit en is een stuk gegroeid. Wat een verschil met vorig jaar! Toen was ze ziek en bang, onzeker bij wie ze zou terechtkomen. Nu kent ze ons en weet waar ze de komende maand zal wonen.

Bij thuiskomst rent Dasha direct naar haar kamer, een echte meisjeskamer nu, waar poppen en nieuwe kleren haar al opwachten. De pantoffels worden uit de kast gehaald en ze is thuis, alsof ze nooit is weggeweest...

Na het uitpakken van haar valies, het uitdelen van de geschenkjes en het avondeten zitten we nog wat gezellig bij elkaar. Dasha belt naar huis om te zeggen dat ze hier goed is aangekomen. Dan is het bedtijd want ze is nu toch wel heel moe van de lange reis.

's Anderendaags begint de vakantie : eerst en vooral wordt de grote-meisjesfiets geprobeerd en ja hoor, ze kan er op rijden. Vorig jaar was de fiets nog veel te groot maar Dasha is ondertussen flink gegroeid. Wat een plezier om haar te zien fietsen! Vorig jaar heeft ze het hier geleerd. Deze vakantie leggen we ons toe op het zwemmen want ook dat heeft ze nog niet onder de knie. Gelukkig is ze niet bang van water. Ze plonst in het zwembad. Wat een plezier om haar bezig te zien!

De eerste speeltuin die we bezoeken is die van de Kinderboerderij De Zeven Torentjes in Assebroek, dat kent ze nog van vorig jaar. Een tweede is 't Krekeltje in Eede in Nederland (net over de landsgrens). Met de kleinkinderen van de buurvrouw is het dubbel zo plezant daar.

                                         

Thuis is het vooral veel buiten spelen, genieten en smullen. Elke dag een portie gezonde aardbeien van de kwekerij, spaghetti, aardappelen en warme tomaten, kippenvlees en tomatensoep met balletjes. In de soep mix ik alle soorten groenten want Dasha is het niet gewoon om veel groenten te eten. Nieuwe dingen proberen eten lukt niet goed.Toch proeft ze eens wat gerookte ham en blokpaté; dat lijkt haar toch ook te bevallen. Zoetigheden zijn ook haar favoriet, dessertjes, pannenkoeken, ijsjes; daarmee kunnen we haar een groot plezier doen.

                                     

Verder is het slapengaan een heikel punt. Wij verwachten van haar dat ze om 22u in bed ligt. Dasha  pruttelt in het begin tegen - ze zegt dat ze thuis later gaat slapen - maar wij geven niet toe. Ze is hier tenslotte voor haar gezondheid en goed slapen hoort daar bij. Na een goed gesprek hierover begint Dasha toch te begrijpen dat het voor haar gezondheid is en aanvaardt ze het beter; we moeten wel steeds zeggen dat het kwart voor tien is, zodat ze nog tijd genoeg heeft om de tanden te poetsen en de pyjama aan te trekken, maar om 22u ligt ze er in. Na nog een dikke knuffel en een nachtzoen gaat het gordijn dicht en het licht uit. Ze heeft het nodig want als ik een tiental minuten later ga kijken, slaapt ze als een roos.

Verder is Dasha een schat van een kind om in huis te hebben. 's Morgens zegt ze niet veel tot ze haar thee en boterhammen met 'muizenstrontjes' of choco op heeft. Maar daarna is ze een spraakwaterval, een lachebekje, een heel aangenaam en intelligent meisje. Dasha begint al tamelijk goed Vlaams te praten en begrijpt ook heel veel. Zo roept ze als een volleerde West-Vlaamse 'Opa kommen eejten' en zegt van zichzelf  'Dasha koekedooze, of snoeperdooze'. Als onze kleinzoontjes hier op bezoek zijn, is het een plezier om die drie bezig te horen. Ze spreken half Vlaams, half Engels maar ze begrijpen elkaar heel goed en komen ook super goed overeen. De jongens zien in haar een grote zus en Dasha heeft thuis een kleiner zusje en broertje; ze is het dus gewoon om met jongere kinderen om te gaan.

We boeken ook een dagtrip naar de Antwerpse Zoo en reizen hiervoor met de trein wat ze super vindt. In de Zoo vliegt Dasha van het ene dier naar het andere; een vrij en blij kind in de gezonde lucht van het park. We genieten om het meest met ons drietjes.

Sinds vorig jaar heeft Dasha hier twee vriendinnetjes die Russisch spreken. De mama van de meisjes is afkomstig uit Moskou en spreekt met haar dochters Russisch. De afspraakjes zijn snel weer gemaakt en de logeerpartijtjes volgen elkaar op. Dasha gaat daar een dag spelen, Estelle komt 's avonds mee naar hier om te slapen, de dag nadien gaan wij met de meisjes naar het zwembad, een paar dagen later komen zij Dasha oppikken om naar een ander zwemparadijs te gaan ..... Ze genieten van hun heerlijke ontspannen vakantie en van elkaar. Het is goed voor haar dat ze een paar meisjes kent van haar eigen leeftijd, ook voor ons. Want hier bij ons is ze alleen en natuurlijk wat verwend; we zijn altijd met haar bezig, maar als er dan toch eens een moment komt waarop dit voor ons niet lukt, maakt ze duidelijk dat ze dat niet fijn vindt. De vriendinnetjes zijn dus heel welkom.

Verder doen we allerlei leuke dingen waar ze geweldig van geniet: voor het eerst naar een echte kapper om het haar wat bij te knippen. Naar Sluis om te shoppen. Op restaurant waar ze enkel en alleen spaghetti eet. Naar de zee. Leren breien met restjes wol. Naar vrienden om wafels te eten. Naar de chinees waar de zoetzure saus met een servet van de kippenballetjes moet geveegd worden want ze eet geen saus. J

Maar dan komt veel te snel het naderende afscheid... We gaan nog eens naar de zee, we eten samen nog een Belgisch frietje, nog eens naar een speeltuin.....en 's avonds moet alweer een valies gepakt worden. En ooh wat is dat moeilijk : véél te véél moet mee naar Belarus: alle geschenkjes, alle kleren en schoenen, alle boeken en knutselwerkjes, het brei- en kleiwerk, 4 dozen muizenstrontjes en 4 bussen 'prut' - slagroom. Maar na veel stouwen en duwen, oprollen en in elkaar steken (de sokken en het ondergoed gaan mee in de winterlaarzen...) krijgen we toch bijna alles in de zak. Deze weegt welgeteld 19.8 kg, dus net onder het maximum van 20 kg! De handbagage puilt ook uit en de rits kan net dicht. Dasha neemt met een klein hartje afscheid van opa want hij gaat morgenvroeg niet mee naar Jabbeke; daarna voor de laatste maal dit jaar het stapelbed in en goed slapen.

Voor het slapen worden de kleren al klaargelegd voor de lange reis terug. Van vorig jaar kent ze het trucje al om nog veel meer kleren mee te nemen, nl. alles boven elkaar aantrekken. Gelukkig is het 's morgens vroeg in Jabbeke tamelijk fris en kan ze op de bus en op het vliegtuig een beetje laagjes uitdoen. Ze vertrekt dus met de bikini boven het ondergoed, daarboven een topje zonder mouwen, een T-shirt met mouwen, een T-shirt met lange mouwen, een sweater met kap en haar regenvest erboven. Onder haar jeansbroek een collant en nog een paar kousen, gelukkig zijn de nieuwe sportschoenen ruim van maat...

En zo staan we daar in Jabbeke, zij aan zij te wachten op de bus. Het afscheid gaat wat minder gemakkelijk dan vorig jaar. 'Moeke zal je wenen ?' Ik knik.... 'Moeke, ik wil hier blijven !' Ik zucht en kan niet naar haar kijken.....meisje toch ! Zoals vorig jaar zeggen we: “Over 11 maanden ben je hier terug....” Maar het klinkt zo hol in de vroege ochtend.

                                            

Gelukkig komt de bus eraan. Plots is het een drukte van jewelste; de bagage wordt in de bus geladen. En dan roept Annick alle namen af van de kinderen die mee moeten. We horen Annick plots Dasha’s naam roepen..... Nog een laatste dikke knuffel, een kus, een cijfer 11 met de vingers en weg is ze,onze lieve meid, tot over 11 maanden. Als de bus vertrekt, zie ik haar snoetje nog net aan het raam, een glimlachje en weg zijn ze.

Maar wat we toen nog niet wisten... In april zien we elkaar al terug, want wij gaan mee met de Paasreizigers naar Belarus en daar verblijven we 4 volle dagen bij Dasha en haar familie. We zien er erg naar uit om elkaar terug te zien. En daarna kunnen we samen de maanden aftellen tot eind juli, tot de volgende gezondheidsvakantie met onze lieve meid.

Een week van Kseniya bij haar gastouders Valerie en Pascal (juli 2013)

(Dit dagboek werd bijgehouden door Liliane, de moeder van Valerie en de oma van Inara)

MAANDAG 22 JULI

Vandaag vertrekken we naar Zeeland op het eiland Schouwen Duiveland voor een midweek. We hebben een huis gehuurd voor zes personen in een vakantiepark. Er moet nog van alles gereed gemaakt worden vooraleer we kunnen vertrekken. Kseniya  legt de kleren klaar die ze wil meenemen. Rond de middag kunnen we vertrekken. We gaan eerst nog een broodje eten bij Panos. Daar eet ze voor het eerst een half belegd broodje met kipfilet. Het is een warme dag en algauw vallen de meisjes in slaap in de auto. We komen  rond 16 uur aan in het vakantiepark en installeren ons in het huis. Er is een graspleintje langs achter en een gracht waar grote karpers in zwemmen. Dan gaan we naar de winkel en doen onze inkopen. We maken nog een wandelingetje in het park. Na het avondeten zijn de meisjes heel uitgelaten. Het belooft een mooie vakantie te worden!

DINSDAG 23 JULI

Na het ontbijt maken we een wandeling buiten het park. Er is een grote haven met veel mooie boten die er aangemeerd liggen. Kseniya plukt bloemen en geeft ze aan mij. Na het middageten  nemen we een siësta in de tuin. De meisjes spelen met water en Kseniya giet het water over haar hoofd terwijl ze erbij staat te dansen. Later gaan wij naar het zwembad. Er is een waterglijbuis van 35 meter.  Kseniya kan  niet goed zwemmen en we doen haar armbandjes aan. Ze wil in de buis. Na wat smeken gaat Valerie eerst met haar samen. Ze heeft er blijkbaar zin in. Inara gaat ook eerst met haar mama, maar dan wil ze alleen. Kseniya doet het ook alleen, maar Valerie staat in het water bij de uitgang om haar op te vangen.  We horen haar “ Valerieeeeeeeeeee “ roepen in de buis als ze eraan komt! Na een 10 tal keer wil ze het zonder hulp. Een grote belevenis voor haar!  ’s Avonds kunnen we nog lang buiten blijven.

WOENSDAG 24 JULI

In de voormiddag rijden we naar Zierikzee. Kseniya is heel de voormiddag wat stilletjes en praat niet veel. We vragen ons af wat er scheelt. Op onze vragen of ze ergens pijn heeft haalt ze haar schouders op. Tegen de middag  schiet er mij plots iets te binnen. Het is woensdag, de dag dat ze mag bellen met haar mama, en nu denkt ze waarschijnlijk dat ze niet zal kunnen bellen omdat we in Nederland op vakantie zijn. Ik zeg haar dat het woensdag is en dat ze vanavond mag bellen met mijn gsm naar haar mama. Op slag verandert haar gezichtje en is ze weer de blije Kseniya!  We gaan nog in de namiddag terug naar het zwembad waar ze weer op en af de buis gaat. Om 7 uur belt ze met haar mama en we horen haar enthousiast vertellen. We blijven nog de hele avond buiten zitten, want het is nog goed warm. We spelen UNO en ze wil met Pascal complotjes smeden om te winnen!

DONDERDAG 25 JULI

In de voormiddag zijn we naar de winkel in het park geweest om een paar souvenirtjes te kopen uit Zeeland voor de mama van Kseniya en haar oma. De meisjes mochten ook nog op de grote trampoline die op het centrumplein staat. Na het eten zijn we naar het strandje geweest net buiten het park. Valerie is met de meisjes in het water geweest, maar toen ze een paar redelijk grote krabben zagen in het water, was de waterpret uit! We bleven nog wat op het zand, maar Kseniya wou veel liever nog eens naar het zwembad!  Daar is ze zeker anderhalf uur lang op en af de glijbuis geweest, ze kon er maar niet genoeg van krijgen. Ze wist dat het de laatste dag was van onze vakantie en wilde er nog ten volle van profiteren! ’s Avonds werden de koffers terug gepakt want ’s anderendaags moesten we om 10 uur het huis verlaten.  De meisjes hadden buiten een bed gemaakt met kussens en gingen buiten slapen. Ze hadden  reuzenpret samen. Toch zijn ze uiteindelijk nog in bed beland.

VRIJDAG 26 JULI

Gedurende de nacht heeft het geregend. We vertrekken rond kwart voor 10 uit het park. Het is lichtjes beginnen regenen. We rijden naar Vlissingen en blijven daar  tot ongeveer 4 uur in de namiddag. ’s Middags eten we in een restaurantje waar Kseniya frietjes en kipnuggets wil net zoals Inara. Ze eet heel smakelijk. We kopen nog een UNO-spel voor haar om mee te nemen naar huis, en ook nog een paar pantoffeltjes. ’s Avonds als we terug thuis zijn kan ze op internet nog wat op de ipad op haar “kontakte “.

ZATERDAG 27 JULI

In de voormiddag gaan we nog wat winkelen.  Ze krijgt nog een paar schoenen die ze zelf mag kiezen. In de namiddag beginnen we met haar kleren, geschenken en zelfgemaakte spullen  te verzamelen. Dit kan niet in haar kleine reiszak die ze meehad toen ze aangekomen is! Mijn zus belt dat ze nog een reiszak heeft met wieltjes en dat we die mogen halen. We nemen nog wat foto’s in Ieper en eten nog een ijsje. Eens ik bij mijn zus aangekomen ben, blijkt die reiszak ook niet groot genoeg te zijn. Om 18 uur 30 zijn we nog uitgenodigd bij mijn schoonbroer. Ze hebben kennissen waarvan de vrouw een Russische is die al 20 jaar in Vlaanderen woont.  Eerst is Kseniya een beetje terughoudend, maar algauw wordt ze losser en praten ze in het Russisch. Zo kunnen wij ook nog wat te weten komen over haar leefwereld. Bij het naar huis terugrijden barst er een onweer los. We moeten even aan de kant van de weg staan, maar de meisjes zijn niet bang!

ZONDAG 28 JULI

Ik rij met Valerie  en de meisjes naar de Rode berg want daar zijn de winkels ’s zondags open omdat er dan heel veel toeristen zijn. In een grote winkel van handtassen en valiezen vinden wij wat we zoeken: een grote reistas met wieltjes!  We zijn opgelucht dat het probleem van de bagage opgelost is. Kseniya mocht zelf kiezen wat we zouden eten als middagmaal op haar laatste dag. Het wordt kip met frietjes. In de namiddag gaan we kijken naar de heksenstoet in Beselare.  We nemen onze plooistoeltjes mee. Plots komt een heks vanachter ons, Kseniya schrikt en begint te wenen. Voor het verdere verloop van de stoet mag ik met haar bij mensen in de garage zitten kijken, waarvan de poort openstaat.  Later op de avond vertelt ze nog dat ze geschrokken is van de ogen van de heks die gegrimeerd waren.  Nu kan ze erom lachen.  Oma Anitta en opa Paul komen afscheid nemen van Kseniya.  Ze wordt wat nerveus omdat ze weet dat het einde van haar verblijf er bijna aan komt.  Pascaline en Dominique, de zus en schoonbroer van Pascal, die ze ook goed heeft leren kennen komen ook nog afscheid nemen   (met tranen in de ogen). We zetten nog 583 foto’s op een USB-stick die ze kan meenemen naar huis. Na nog eens gecheckt te hebben of alles ingepakt is, gaan we rond 22 uur naar bed.

MAANDAG 29 JULI

Om kwart na 3 maken wij Kseniya wakker. Inara is al van 3 uur naar beneden gekomen. We ontbijten, maar veel krijgen we niet binnen. Iedereen is wat zenuwachtig.  Kwart voor 4 staan Kseniya en Inara te springen op de trampoline, voor de laatste keer! Om 4 uur vertrekken we richting Jabbeke. In de auto slapen de meisjes nog wat. Aangekomen aan het cultuurcentrum staan er al wat gastgezinnen met hun gastkinderen te wachten. Inara en Kseniya lopen samen nog wat rond. Hier en daar zie je een gastouder hun gastkind omarmen. De reispassen worden opgehaald en de reistabletjes uitgedeeld.  Annick vraagt Kseniya of ze er klaar voor is om terug te keren en ze trekt haar schouders op. Het is met gemengde gevoelens. Dan komt de bus aan. De bagage wordt ingeladen en dan is het tijd voor de gastkinderen om in te stappen.  Hier en daar vloeien traantjes. Kseniya komt ons tot vier keer toe omarmen. Dan stapt ze op de bus. Bij Valerie en mijzelf komen de traantjes. Kseniya ziet het vanop de bus en doet teken dat we niet mogen wenen.  Dan vertrekken ze richting Amsterdam. We kijken de bus na en blijven wat verweesd achter. Dan zetten we de terugtocht in naar Ieper. In de auto is het stil. We missen Kseniya al! Thuisgekomen proberen we nog wat te slapen, maar we kunnen enkel wat rusten. 
In de voormiddag kijk ik op de website van de luchthaven in Amsterdam en zie dat de vlucht naar Minsk om 12 uur gepland is. Dan zoek ik de luchthaven in Minsk op en bij de ‘arrivals’ vind ik de vlucht uit Amsterdam. Die moet aankomen om 15.30 u, hier 14.30 u. De uren kruipen vooruit en rond 14.30 u kijk ik nog eens op de computer of ze al geland zijn. Ja, enkele minuten vroeger dan gepland.  Ze zal nu gauw terug bij haar mama zijn. ’s Avonds rond 20 uur 30 rinkelt mijn gsm. Ik hoor eerst iets in het Russisch en dan “ mama Kseniya “ ze zegt in het Engels “ Thank you very much “ en dan geeft ze Kseniya. Ik vraag haar of ze goed aangekomen is, of ze wat geslapen heeft op het vliegtuig en of ze de geschenkjes al gegeven heeft aan haar familie en telkens antwoordt ze ‘ja’ en ze eindigt het gesprek met een grote dankjewel. Het deed echt goed om dat telefoontje te krijgen!

Sinds de gezondheidsvakantie hebben Valerie, Liliane en Pascal wekelijks via skype contact met Kseniya en soms ook met haar mama. Kseniya ziet er al naar uit om eind juni 2014 bij haar gastgezin terug te komen; ook haar gastgezin kijkt er al terug naar uit. Een vakantie in Nederland is reeds gepland. Het zal een vakantiepark zijn waar een grote glijbuis is aan het zwembad!